نامه‌ای که اثرش تا آخر عمر باقی ماند

مرحوم آسید محمد رضا مدرسی در اوایل طلبگی در نجف، رفقایی داشت که خیلی اهل شوخی و مزاح بودند.

در سفری که به کاظمین رفته بودم از آنجا برای او نامه‌ای نوشتم و در آن نامه ابتدا او را تعریف و تشویق کردم و در پایان نامه نوشتم:

این شاعر شما را نصیحت می‌کند:

بیاموزمت کیمیای سعادت   زهم صحبت بد جدایی جدایی!

می‌فرمود: از آن روز به بعد ایشان آرام و ساکت شد.

این نامه آن چنان اثری در مرحوم آسید محمد رضا مدرسی به جا گذاشت که تا پایان عمر از حد متعارف کمتر و آهسته‌تر سخن می‌گفت.

و در هنگام عبور از کوچه و بازار همیشه سربزیر بود.

«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی

دیدگاه‌ خود را بنویسید

Clicky آیا می خواهید از آخرین مطالب با خبر شوید؟ ... خیر بله  
پیمایش به بالا