مرحوم حاج شیخ:
وقتی که طلبه با اخلاص و با ادب در درس حاضر بشود و در صدد تحصیل علم باشد، استاد چیزی از شاگردش دریغ نمیکند هر چه بلد باشد به او یاد میدهد.
بعد نقل فرمودند که استادی عیالش فوت میکند، بچهی شیرخواره هم داشته،
آن زمان هم قهرا نیاز به کهنه شوری بود، با امکانات آن زمان نجف باید هفتهای یک بار کهنهها را میبرندند لب شط و میشستند.
یکی از شاگردان استاد هر هفته کهنههای بچه استادش را میبرده لب شط و میشسته و خشک میکرده و به خانه استادش میبرده است.
وقتی طلبهای که این جوری فداکاری برای استادش مرده، آیا استاد چیزی داشته باشد از این شاگردش دریغ میکند؟!
“روزنهای به عبودیت فقیهانه”خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی