سيّد جليل مرحوم سيد نعمت اللّه جزايري در تحصيل علم زحمت بسياري كشيده و سختي و رنج بسيار برده بود.
در اوايل تحصيل چون قادر بر تهيّه چراغ نبوده در روشني ماه مطالعه مي نموده تا اينكه از كثرت مطالعه در ماهتاب و بسيار نوشتن و مطالعه كردن ، چشمانش ضعف پيدا كرده بود.
پس به جهت روشني چشم خود تربت مقدّسه حضرت سيدالشهدا و تربتهای مراقد شريفه ائمه عراق عليهم السلام را بر چشم مي كشيد كه به بركت آن تربت ها چشمش نوراني مي گرديد.
مبادا اهالي عصر ما به واسطه معاشرت با كفار و افراد بي ايمان اين مطلب را استعجاب نمايند .
همانا كمال الدين دميري در حيوة الحيوان نقل كرده كه افعي هرگاه هزار سال عمر كرد چشمانش كور مي شود،
حق تعالي او را ملهم فرموده كه براي رفع كوري ، چشم خود را به رازيانج تر بمالد،
به ناچار با چشم كور از بيابان عبور مي كند تا برسد به بساتين و جاهايي كه رازيانج در آن جا باشد اگر چه مسافتي طولاني در بين باشد، پس خود را به آن گياه مي رساند و چشم خود را بر آن مي مالد تا روشني چشم او برگردد.
و اين مطلب را زمخشري و ديگران نقل كرده اند،
پس هر گاه حق تعالي در يك گياه تري اين خاصيّت را قرار داده باشد كه مارِ كور پي آن برود و بهره خود را از آن بگيرد
چه عجب و استبعادي دارد كه در تربت پسر پيغمبر صلي الله عليه و آله كه در راه او، خودش و عترتش كشته شده اند شفا از جميع امراض و فوايد و بركاتي قرار داده باشد تا شيعيان و محبّان از آن بهره ها ببرند.
و این احقر هرگاه به سبب چیز زیاد نوشتن چشمم ضعف پیدا می کند تبرک می جویم به تربتهای مراقد ائمه علیهم السلام و گاه گاهی به مس به کتابت احادیث و اخبار
و به حمد لله چشمم در نهایت روشنی است.
امیدوارم ان شاء الله که در دنیا و آخرت چشمم به برکات ایشان روشن باشد.
فوائد الرضويه – مرحوم محدث قمی – ص 695
