مرحوم آیت الله بروجردى خیلى به حدود شرعى مقیّد بودند.
از تبریز براى ایشان استفتایى فرستاده شد درباره آسید ابوالحسن اصفهانی که تقلید از ایشان در نظر ما اشکال دارد؛ چون سن آسید ابوالحسن بالا رفته و حافظه ایشان تحلیل رفته است و ایشان ازنظر علمى رو به افول هستند و اصحاب ایشان نیز کارهایى انجام مى دهند که ازنظر عملى مورد اشکال است، و از آقاى بروجردى در خواست کرده بودند که رساله اش را براى تبریز بفرستد تا آنجا از وى تقلید کنند.
آقاى بروجردى در جواب نامه نوشته بود که این حرفها شیطانى است و تا قطعى نباشد که مرجعى حافظه اش را از دست داده است، شرعاً عدول کردن جایز نیست و در خصوص اشکال در بُعد عملى، ما باید کار افراد عادى را حمل به صحّت کنیم، تا چه رسد به افرادى مثل ایشان که الآن عَلَم اسلام به دست ایشان است، و من رساله نمى فرستم.
آسید مصطفى خوانسارى نقل مى کرد که آقاى آشیخ حسینعلى منتظرى مى گفت: همین سؤال و جواب را براى آسید ابوالحسن مى برند.
معلوم مى شود که این استفتاء، امتحان و توطئه بوده که میانه آقاى بروجردى و آسید ابوالحسن را به هم بزنند و آقاى بروجردى هم از جریان اطّلاعى نداشت و روى میزان شرع و عقل به استفتا جواب داده بود.
ایشان خیلى مقیّد بود که حیثیت اسلام حفظ گردد و مرجعى مثل آسید ابوالحسن اصفهانی تضعیف نشود.!
