وَ قَالَ مولانا امیرالمؤمنين:
إِذَا أَقْبَلَتِ اَلدُّنْيَا عَلَى أَحَدٍ أَعَارَتْهُ مَحَاسِنَ غَيْرِهِ وَ إِذَا أَدْبَرَتْ عَنْهُ سَلَبَتْهُ مَحَاسِنَ نَفْسِهِ (نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: 470)
یعنی: هرگاه دنيا به گروهى رو آورد خوبی هاى ديگران را بايشان به عاريه (نسبت) دهد (چون كسى که توانگر شود و به جایی برسد دنيا پرستان نيكویی هایی باو می بندند که در او نیست)
و هرگاه دنیا از آنها پشت گرداند خوبی هایشان را از آنان مى‌گيرد (یعنی هنگامی که شخص دستش از اموال دنیا کوتاه شد و ناتوان و بينوا گشت، كمالات و خوبی هایش را هم از ياد مى‌برند)
ترجمه و شرح از مرحوم فیض الاسلام
