امام صادق علیه السلام:
«تجد الرجل لا يخطئ بلام ولا واو خطيبا مصْقعا و لقلبه أشد ظلمة من الليل المظلم و تجد الرجل لا يستطيع يعبر عما في قلبه بلسانه و قلبه يزهر كما يزهر المصباح.»
شخصی را می‌یابی که در سخنوری، لام یا واوی خطا نمی‌کند و خطیبی است زبردست و بیانی شیوا دارد، ولی دلش از شبِ تاریک و ظلمانی، سیاه‌تر است!
و شخصی را می‌یابی که نمی‌تواند آنچه در دل دارد به زبان آورد (بیان خوب و شیوایی ندارد)،امّا دلش مانند چراغ نور افشانی می‌کند!(1)
از این فرمایش امام علیه السلام می توان چنین استفاده کرد که مردم از نظر زبان و دل بر چهار گونه اند:
عده ای زبان گویا دارند و دل تاریک، و برخی به عکس بیان شیوایی ندارند ولی دلشان روشن است، و پاره ای هم زبان گویا دارند و هم دل روشن، و دسته آخر هیچ کدام را ندارند!
(1)كافی (شیخ‌کلینی)، ج۲، ص۴۲۲
