محضر مبارك حضرت آية اللَّه العظمى آقاى ميلانى – متّع اللَّه المسلمين بطول بقائه –
معروض مى دارد، خواهشمند است به دو سؤال ذيل جواب مرقوم فرماييد:
س 1 – «آية الكرسى» آيا تا «العَلِىُّ العَظِيمُ» است يا تا «واللَّهُ سميعٌ عَلِيمٌ» و يا تا «هُم فيها خالِدُون».؟
س 2 – در اَعمال مسجد النّبى صلى الله عليه وآله نوشته شده [است كه] قبّه زردى را كه در منبر پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله است، اگر به چشم بكشند، چشم را درد نمى گيرد. اين مطلب در كدام خبر از اعمال مسجد النّبي صلى الله عليه وآله هست؟ و همه مى دانند منبر بعد از آن حضرت به دستور خلفاى عثمانى ساخته شده است؛ اگر برنج چشم را شفا مى دهد، ظرف برنجى در خانه ها فراوان است و مى دانيم كه منبر اصلى حضرت رسول صلى الله عليه وآله را معاويه – لعنه اللَّه – به شام برده است.
باسمه تعالى شأنه
ج 1 – آية الكرسىّ ظاهراً تا جمله مباركه «العَلِىُّ العَظِيمُ» است. بله در بعضى روايات كه راجع به عمل مخصوصى است، بيان شده [است] كه تا «هُمْ فيها خالدُون» خوانده شود.
ج 2 – اخبارى كه در غير واجبات و محرّمات وارد است، به حديث متواتر مَنْ بَلَغ، مورد عمل بر طبق مضامينشان مى باشد؛ اگر چه سند معتبرى ندارند؛ ولى به سبب حديث «من بلغ» به آنها اعتماد مى شود؛ به خصوص اگر به قصد رجا آورده شود، و روايتى كه خواسته ايد در كتاب وسائل(14/345) از كافى به سند معتبر است كه حضرت صادق عليه السلام فرمودند: «إذا فرغت من الدُّعاء عند قبر النبىّ صلى الله عليه وآله فأت المنبر فامسحه بيدك وخذ برمّانتيه، وهما السّفلاوان، وامسح عينيك ووجهك به، فانّه يقال إنّه شفاء للعين.»
سخنانى را كه نوشته ايد بسيار جاى تعجّب است؛ زيرا كه اوّلاً، آن منبر مبارك، سوخته شده يا معاويه برده است و بعد از آن، منبرى ساخته شده كه آن هم فعلاً نيست.
ثانياً، تبرك جستن به چيزى كه منسوب به يك مقام بزرگ است، قياس نمى شود به آنچه در خانه شماست.
ثالثاً، ظاهر روايت شريفه آن است كه به خودِ منبر، چشم و روى را مسح كنند، در حالى كه دو قبّه و رمانه پايين را گرفته باشد.
رابعاً، امام مى فرمايد: «فانّه يقال» اشعار به امضاء است و بعيد نيست بر حسب خلوص نيّت از كسى كه عقيده دارد و قصد تبرّك مى نمايد، تخلّف نكند از اينكه چشم درد نگيرد؛ چون جهات باطنى دخالت دارد در پذيرش آثار معنوى و برهان همين را مى رساند كه قابليّتِ مورد شرط در پذيرشِ اثر، مقتضى است در هر موردى از ماديّات و معنويّات، مناسب آن بايد باشد – منّ اللَّه تعالى علينا جميعاً بالقابليّة و الهدى والتّقوى.
منبع: دیدگاههای علمی آیت الله سید محمد هادی میلانی قدس سره. ص 124
