«ایشان (مرحوم توحیدی تبریزی) عاشق و شیفتهٔ نجف اشرف بودند. با این‌که حدود ۲٥ سال در آن ارض مقدّس اقامت داشتند، ولی با این حال هر وقت سخن از نجف اشرف به میان می‌آمد گریه می‌کردند.
بارها می‌فرمودند که: درمان تمام دردهای من در یک بار نگاه کردن به نجف است، نه دوا و دکتر، فقط یک بار نگاه.
یکی از طلبه‌ها نقل می‌کرد: در اوان دوران طلبگی از ایشان پرسیدم که: به کدام مدرسه ثبت‌نام کنیم؟ ایشان با لبخندی که توام با گریه بود فرمودند: نجف! نجف خوب است!»
(جلوهٔ توحید [شرح‌حال آیةالل‍ه توحیدی تبریزی، به قلم علیرضا حسین‌زاده]، ص۱۲٤)
