اگر شخصی ایمان داشته باشد، خدا او را هدایت می‌کند، اگر چه مرتکب گناه هم شده باشد، بالاخره موفق به توبه می‌شود.
در نهاد مؤمن همه خوبی‌ها نهفته است، چون خلقتش از طینت محمد و آل محمد سلام الله علیهم اجمعین می‌باشد.
نهایت، چون گاهی توجه ندارد، محتاج به تذکر است و در مقامش اگر متوجه امر خیری شود و قدرت داشته باشد مسلما انجام می‌دهد.
مثلا شما در خانه نشسته‌ای، کسی می‌آید و انجام کار خیری را از شما می‌خواهد، شما می‌بینید که خداپسند است، فوری انجام می‌دهی.
به این مثال دقت کنید: کسی در مجلس عمومی آب می‌خواهد، ناگهان عده‌ی زیادی تقاضای آب می‌کنند. چطور شد که این طور گردید؟ جوابش این است که تشنگی در نهاد اینان بود، منتها غافل بودند، به محض تذکر، تشنگی یادشان آمد.
مؤمن در نهادش، همه خوبی‌ها قرار داده شده است، لکن محتاج به تذکر می‌باشد.
فرمایشات ائمه هداة مهدیین بهترین مذکِّر برای مؤمن است.
مؤمن اگر خطایی از او صادر شد و این صادر شدن خطا هم جهتی دارد (و جهت این است که طینت مؤمن مقداری از سجین است لذا گاهی گناه می‌کند) اما توبه خواهد کرد.
به این بیان که مؤمن در مسیر کمال، در مسیر حقیقت، مشی می‌کند و در صراط مستقیم -که از ناحیه ائمه سلام الله علیهم اجمعین معین شده است- می‌رود، گاهی در بین راه گنجشک خوش خط و خالی حواسش را پرت می‌کند و به دنبال او می‌دود، یا او را می‌گیرد و یا نمی‌تواند بگیرد، بالاخره بعد از توجه، از غفلت به راه برمی‌گردد و منصرف می‌شود.
و لذاست که مؤمن اصرار بر گناه نمی‌کند، بلکه بعد از هر گناهی فورا اظهار ندامت و پشیمانی می‌کند.
روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
