قال علی علیه السلام:
(الْصَقْ بِأَهْلِ الْخَيْرِ وَ الْوَرَعِ وَ رَضِّهِمْ عَلَى أَنْ لَا يَطْرُوكَ فَإِنَّ كَثْرَةَ الْإِطْرَاءِ تُدْنِي مِنَ الْعِزَّةِ وَ الرِّضَا بِذَلِكَ يُوجِبُ مِنَ اللَّهِ الْمَقْتَ (غرر الحکم(218/ 2).
با خوبان باش و راضی کن آنها را که از شما تعریف زیاد نکنند و الا اگر زیاد تعریف کردند باعث غرور می‌شود و انسان باورش می‌شود و باعث غضب خداوند می‌گردد.
خیلی زیاد پیش می‌آید که انسان بر اثر تعریف کردن چند نفر از انسان مغرور می‌شود وقتی عده‌ای مطلبی را زیاد بگویند که مثلا عجب تو خوبی عجب تو اهل کمالی عجب با سواد هستی و غیر ذلک! کم‌کم باورش می‌شود با این که می‌داند این طور نیست. مگر قضیه آخوند مکتبی را نشنیده‌ای که شاگردها او را با حرف مریض کردند و حال آن که مریض نبود به صرف گفتن این که چرا رنگت پریده چرا بی حالی چرا لاغر شده‌ای مثلا! کم‌کم باورش شد و احساس بی‌حالی و مرض و …کرد!
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
