در قضیه نماز باران (1323ق) که به امامت آسید محمدتقی خوانساری برگزار شد، ایشان منبر رفت. مرحوم آقای آمیرزا محمدتقی اشراقی هم منبر رفت و این شعر را هم خواند:
ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم
از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم…
آن روز جمعیت زیادی از طلبه و غیر طلبه آمده بودند و اکثر هم غیر طلبه بودند. طلبه ها آن وقت ها زیاد نبودند، آن روز باران نیامد!
فردایش در قم نو -که الآن آن قسمت داخل قبرستان آقای حاج شیخ(ره) شده است و آن موقع پشت قبرستان بود-، مخصوص طلبه ها نماز استقسا خوانده شد؛ چون جزء آدابش این است که اول عموم مردم بروند، بعد افراد خاص انتخاب شوند و بروند.
آقای خوانساری تنها با طلبه ها برای نماز باران رفت. آن وقت من هم بودم. باز هم بلافاصله باران نیامد!
شبش ـالآن یادم نیست که بین نماز مغرب و عشا بود یا بعد از نماز عشاـ باران شروع شد. شاید حدود یک ساعت باران آمد. مرحوم حاج آقای والد ما تاریخش را هم نوشته است. ایشان نوشته اند: قمی ها برای شکرانه این باران، بازار را چراغانی کردند.
این که برخی گفته اند بلافاصله باران آمد اشتباه است. خیلی عجیب بود! هیچ اثری از باران نبود و کسی احتمال نمی داد باران بیاید. طبق قواعد هواشناسی جای بارش باران نبود. همه آن را به امری غیر عادی حمل کردند. خدا رحمت کند مرحوم حاج آقا شهاب اشراقی را! می گفت: از خدا تا پایین، برای من ثابت شد!
شنیدم که آقای صدر و آقای حجّت صلاح نمی دانستند که نماز باران خوانده شود. قدری نگران بودند که اگر نیاید، چه می شود. وقتی باران آمد، برای طلبه ها خیلی مایه آبرو شد. نه تنها آقای سید محمدتقی خوانساری بلکه تا مدتی طلبه ها یک آبروی عمومی داشتند، به خصوص که در آن اوایل طلبه ها تحت فشار بودند!
