در این چند شبى كه بنا شد یك مقدارى صحبت بشود و هدف و مقصود فقط یك كلمه بود: كه واقعا انسان از خدا مسألت كند، گریه كند، زارى كند، خداوند تبارك و تعالى از آن علمى كه انسان را وادار بر عمل مى‌كند مرحمت كند، علم، علم زبانى نباشد، هر كه تشریف داشته مى‌داند كه نوع شبها این را تذكر مى‌دادیم، مى‌گفتیم كه علم بر دو قسم است، علم زبانى داریم و یك علم واقعى كه نور یقع فى قلب من یرید الله أن یهدیه.
صحبت زیاد فایده ندارد، یاد گرفتن زیاد اثر و نتیجه‌اى ندارد، انسان اگر خیلى مطالبى یاد بگیرد، حرف زیاد بلد باشد، لكن اگر عمل نداشته باشد، در لسان روایات تعبیر مى‌شود به علیم اللسان، این علمش علم زبانى است، هیچ فایده‌اى ندارد، بلكه اتمام حجت است براى صاحبش در قیامت، علم زبانى، علیم اللسان.
و امشب انشاء الله شب آخر است، شب نتیجه است، از خدا بخواهیم انشاء الله تبارك و تعالى یك مقدارى از آن نور علم به وسیله محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین به ما عنایت بشود.
علم آقاجان به دست ذات قدوس حق است، مالكش اوست، به هر كه بخواهد عطا مى‌كند، از هر كه نخواهد منع مى‌كند.
آن علمى كه صحبتش مى‌كنیم به زور پهلوانى هم نیست، به درس خواندن زیاد هم نیست، به زور پهلوانى هم نیست، تقوا و پرهیزكارى لازم است، باید انسان متقى باشد، هدی للمتّقین، اینها را صحبت كرده‌ایم، بعضى از آقایان تشریف نداشتند.
و امشب انشاء الله آخر نتیجه گرفته بشود كه بعد دیگر متوجه باشیم یك خورده بیدار بشویم! ….
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی“
