طاهر خوشنویس تبریزی (۱۳۵۵ – ۱۲۶۷ خورشیدی) فرزند «عبدالرحمن»از نسخ‌نویسان صاحب‌نام معاصر است که در روستای هلق بخش سیه‌رود شهرستان جلفا در استان آذربایجان شرقی زاده شد. او کاتب بسیاری از قرآن‌های چاپی، نهج‌البلاغه، کتاب‌های دعا و کتب دیگر است.
خوشنویس تبریزی وقتی تنها ۹ سال داشت، جزء ۳۰ قرآن را به خط خوش نوشت و در ۱۴ سالگی، کتاب معالم را کتابت کرد. او از سال ۱۲۸۲ خورشیدی شروع به نگاشتن نخستین جلد کامل قرآن نمود و در سال ۱۲۸۶ خورشیدی آن را تمام کرد؛ البته ۲۴ جلد دیگر از قرآن را هم نوشت که کتابت واپسین جلدش در سال ۱۳۵۳ خورشیدی پایان یافت.
وی در طول ۶۴ سال فعالیت هنری به تحریر بیش از ۲۰۰ جلد کتاب رساله علمی اخلاقی و دینی دست زد. از آثار ماندگار او، قرآن با ترجمه و خلاصه تفسیر فیض الاسلام است که متن آن به خط نسخ و ترجمه به نستعلیق است.
به جز قرآن‌های متعدد، (۲۵ جلد) وی نهج البلاغه، صحیفه سجادیه، مفاتیح الجنان، منتهی الآمال و چند کتاب از کتاب‌های درسی حوزه علمیه مثل معالم الاصول و کفایه الاصول،مکاسب،شرح شهیدی بر مکاسب، خلاصه النحو، رساله رشدیه، ذخیره المعاد، بحر المعارف، ابواب الجنان، جامع المقدمات، تهذیب المنطق، شرح جامی، علم الرجال، همچنین صراط المنعمین، با عیشة راضیه، حیدربابایه سلام، گلستان سعدی، گنج جواهر دانش در پنج جلد و … را نیز به رشته تحریر درآورد.
میرزاطاهر از زبان فرزندش
فرزند میرزا طاهر درباره اخلاق پدرش می گوید: من در طول عمرم پرخاشگری یا عصبانیت پدر را ندیده بودم، مگر در مورد مسایل دینی. وی با همه مدارا می کرد و هیچ زمانی از زیادی کار یا کمی مادیات افسرده نمی شد. پدرم تفریحش نوشتن آیات الهی و سایر کتب بود. من به نوبه خود که شاهد این ماجرا بودم به غیر از مواقع خواب و استراحت ندیدم که لحظه ای دست های ایشان از نوشتن باز بماند. از تمام آیات قرآن یا کتاب های دیگر برای ما تعریف می کرد، از اخلاق، از زندگی، از معاشرت با دیگران و آنچنان ما را شیفته سخنان خود می کرد که آن خاطرات هیچ زمانی از خاطرمان محو نمی شود. وی به من می گفت: از خدای خودم خواسته ام چنانکه نخستین قلم را از قرآن شروع کرده ام، آخرین قلم من نیز به قرآن ختم شود و از آنجایی که لطف خداوند همیشه شامل حال پدرم بود، دعایش مستجاب شد و قرآنی را که در سال ۱۳۵۱ شروع کرده بودند در اوایل سال ۱۳۵۴ و در ۸۵ سالگی به اتمام رساند، یادم است روزی که این قرآن تمام شد به حدی ایشان خوشحال بودند که نماز شکر به جای آوردند.”
همنشینی میرزاطاهر و شهریار
استاد شهریار از دوستان میرزا طاهر بود که گاهی به منظور یادگیری خط شکسته تحریری به منزل میرزا طاهر رفت وآمد می کرد و سرانجام حیدربابا اثر استاد شهریار با خط میرزا طاهر به چاپ رسید. شهریار درباره میرزاطاهر اینگونه سروده است:
مردی که خطش نفیس باشد آن طاهر خوشنویس باشد
شایسته بود به نامش الحق این جمله خوشنویس مطلق
در مشق جلی و نسخ و تحریر استاد بود به نیک تعبیر.
طاهر خوشنویس در سال ۱۳۵۵ خورشیدی در تهران دیده بر جهان فروبست و ابتدا در بهشت زهرا دفن گردید؛ اما در ۱۰ بهمن ۱۳۸۴ خورشیدی و بعد از ۲۹ سال، پیکرش به مقبرةالشعرای تبریز منتقل شد و در این مکان آرام گرفت.
