رسول خدا -صلی الله علیه و آله- با عده ای از بیابان عبور می‌کردند. در اثنای راه به شترچرانی رسیدند. حضرت کسی را فرستادند تا مقداری شیر از او بگیرد.
شترچران گفت: شیری که در پستان شتران است برای صبحانه قبیله است و آنچه در ظرف دوشیده‌ام برای شام آنهاست.
با این بهانه به حضرت شیر نداد.
پیغمبر خدا -صلی الله علیه و آله- او را دعا کردند و فرمودند:
” خدایا! مال و فرزندان او را زیاد کن! ”
سپس از آن محل گذشتند و به گوسفند چرانی رسیدند.
پیامبر کسی را فرستادند تا از او شیر بخواهد. چوپان گوسفندها را دوشید و با آن شیری که در آن ظرف حاضر داشت همه را در ظرف فرستاده پیامبر خدا ریخت و یک گوسفند نیز برای حضرت فرستاد و عرض کرد:
فعلا همین مقدار آماده است، اگر اجازه دهید بیش از این تهیه و تقدیم کنم؟
رسول خدا درباره او نیز دعا کردند، و فرمودند:
“خدایا! به اندازه نیاز او روزی عنایت فرما!”
یکی از اصحاب عرض کرد:
– یا رسول الله! آن کس که به شما شیر نداد درباره او دعایی نمودید که همه ما آن دعا را دوست داریم و درباره کسی که به شما شیر داد دعایی فرمودید که هیچ یک از ما آن دعا را دوست نداریم!
رسول خدا فرمودند:
“مال کمی که نیاز زندگی را برطرف می‌سازد، بهتر از ثروت بسیاری است که آدمی را غافل نماید.”
سپس آن حضرت این دعا را نیز کردند:
– “خدایا به محمد و اولاد او به اندازه کافی روزی لطف فرما!”
📚 بحار: ج ۷۲، ص ۱۱
