شیخ العراقین بسیار متشرع و محکم و از نظر علمی ملای درجه اول بود. وی در منصب قضا هرگز تحت تأثیر شخصیت و مقام دنیوی افراد قرار نمی‌گرفت. امیرکبیر، شیخ العراقین را وصی خودش قرار داد. وقتی امیرکبیر کشته شد، تولیت مدرسه و مسجد ترک‌های تهران – که از اوقاف امیر بود – به شیخ العراقین رسید.
وقتی میرزا آقا خان نوری روی کار آمد، تصمیم گرفت نام خودش را بر مدرسه و مسجد ترک‌ها قرار دهد. شیخ العراقین که وصی امیرکبیر بود، در این جهت با آقاخان اختلاف پیدا کرد و سرانجام طرفین مصالحه کردند که مدرسه و مسجد به نام وصی امیر یعنی شیخ العراقین باشد.
همان‌طور که گفته شد، شیخ العراقین تسلیم عناوین و القاب نمی‌شد. حتّی اگر ناصرالدین شاه هم با کسی اختلاف ملکی پیدا می‌کرد و به وی مراجعه می‌نمود، مطابق شرع حکم می‌کرد، لذا ناصرالدین شاه مترصد فرصتی برای دور کردن شیخ العراقین از مرکز حکومت بود.
شخص قدرت‌مندی بعضی از املاک امیرکبیر در عتبات را تصرف کرده بود و چون شیخ‌العراقین توانایی بازپس‌گیری املاک را نداشت، نامه‌ای به شاه نوشت و از او استمداد کرد.
اطرافیان شاه گفتند که الآن فرصت خوبی است که شما شیخ‌العراقین را برای رسیدگی املاک به عتبات بفرستید.[1]
ناصرالدین شاه در سال ۱۲۸۷ سفری به عتبات رفت و در کربلا قبر آشیخ عبدالحسین شیخ العراقین را زیارت کرد. وی در سفرنامه‌اش به این مطلب اشاره کرده و نوشته: «سر قبر شیخ عبدالحسین که از طرف ما متصدی رسیدگی به املاک عتبات شده بود، رفتم و فاتحه خواندم».
[1] الکرام البررة، ج۲، ص۷۱۴، ش۱۳۰۷.
