حضرت عیسى بن مریم در گهواره در حال طفولیت خبر از قیامت مى‌دهد، دارد مشاهده مى‌كند، علم غیب معنایش شهود است، و علمناه من لدنا علما، در گهواره صحبت مى‌كند، از آینده خبر مى‌دهد، علم غیب، هنوز بچه است، شیرخواره است، خبر از قیامت مى‌دهد، بچه‌ى دو ساله یا یك ساله یا یك روزه از قیامت خبر مى‌دهد، و السلام على یوم ولدت و یوم أموت و یوم أبعث حیا، این طفل كوچك از همین حالا عالم قیامت، عالم غیب را مشاهده مى‌كند.
این دیگر محتاج به درس خواندن نیست، مكتب برود و این ور و آن ور، خدا اختیار كرده این را، خبر مى‌دهد من پیغمبرم إنى عبد الله اتانى الكتاب، تا آخر، این خیلى عجیب است، آخر ببینید این بچه‌اى كه تازه متولد شده از غیب خبر مى‌دهد، و السلام على یوم ولدت و یوم أموت و یوم أبعث حیا، سلامتى است براى من، سلامت دین، سلامتى براى من هست یوم ولدت و یوم أموت و یوم أبعث حیا، این طفل از حالا خداوند چشم قلب این را باز كرده و نور علم به او مرحمت كرده، الآن آخرت را مى‌بیند و مى‌داند هم كه من سلامتم در آنجا، این علم را علم لدنّى موهبتى مى‌گویند.
این علم محتاج به تحصیل نیست ما ایمان به غیب داریم، آنها برایشان روشن است، آنها حامل نور علمند، آن علمى كه همه جا را روشن كرده، عالم غیب، شهادت، دنیا، آخرت، او دارد آن را مى‌بیند.
البته وقتى دید ایمان هم هست دیگر، كسى كه مى‌بیند باور مى‌كند؛ یعنى او باور دارد، مال ما یؤمنون بالغیب، ایمان به غیب داریم ما، به عالم قیامت، چون فرمودند ما هم مى‌گوییم چشم، خدا مرحمت كرده ایمان داده به ما.
علم آدم الاسماء كلها، معنایش این نیست كه حضرت آدم را مثلا به مكتب ببرد، امروز خدا چهار كلمه یاد داد، فردا چهار كلمه یاد داد، این طور نیست!
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
