سیّد بن طاووس رحمه‌الله (م۶۶۴ق) در کتاب الطرائف می‌نویسد: چقدر مرا به تعجّب واداشت حدیثی را که بر آن واقف شدم و آن این است:
زنی از اهل کوفه بر عایشه وارد شد و گفت: «ای امّ‌المؤمنین! چه می‌گویی درباره زنی که فرزند مؤمن خود را عمداً کشته باشد؟!» عایشه گفت:
آن زن با کشتن فرزند خود کافر می‌شود، زیرا که خدای تعالی می‌فرماید:
“وَمَن يَقتُل مُؤمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فيها وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَيهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظيماً” (هر کس مؤمنی را به عمد بکشد، جزای او آتش جهنّم است که در آن جاوید خواهد بود، خداوند بر او خشم کند و او را لعنت نماید و برای او عذابی شدید مهیّا سازد؛ سوره نساء، آیه ۹۳)
سپس آن زن کوفی گفت: پس چه می‌گویی درباره مادری که شانزده هزار نفر از فرزندان خود را بکشد، در حالی که همه آنان مؤمن باشند؟!
عایشه فهمید که منظور آن زن، کنایه به خود اوست که در جنگجمل، سبب کشته شدن شانزده هزار نفر از مسلمین شد! به همین خاطر گفت:” أخرجوا عدوة الله عني” «این دشمن خدا را از من دور سازید!»
📚 الطرائف (سیدبن‌طاووس)، ج۱، ص۲۹۳
