و سراجا منیرا(الأحزاب 46)
منیر یعنى نور دهنده، روشن كننده، تو{ ای پیامبر ما} چراغى هستى كه روشن مى‌كنى!
«محمد شمع جمع آفرینش» آنها حامل نور مقدس علمند، علم، قدرت، حیات، اینها خودشان هم نورند، منّور به نور علمند،
عین علم نیستند، علم عین ذات خداست، اینها علمشان را خدا داده، اینها عین علم نیستند، شیئى از این جدا نشده،
وقتى كه خودش حامل نور علم شد، خودش هم نور است، آن وقت وقتى كه نور شد تمام آفرینش به نور مقدس آنها منّور است.
و سراجا منیرا، چراغ نور دهنده،
منیر یعنى چراغى هستى كه نور مى‌دهى، روشن مى‌كنى، «محمد شمع جمع آفرینش» یعنى چه؟
تشبیه كرده این گوینده این شمعى را كه در وسط اطاق مى‌گذارند تمام مردم دور او جمع مى‌شوند در آن اطاق، از نور این چراغ استفاده مى‌كنند، این چراغ پخش شده نورش در بین مردم.
اینها منّورند به نور این شمع، -گوینده این طور تعبیر كرده- او به منزله‌ى یك شمعى است كه از نور او تمام استفاده مى‌كنند. «شمع جمع آفرینش» یا سراجا منیرا فرق نمى‌كند.
این كلمه «شمع جمع آفرینش» كلمه‌ى عجیبى است، تمام دستگاه آفرینش، این به منزله‌ى یك شمعى است كه تمام دور او جمعند و از نور او استفاده مى‌كنند، توى تاریكى نیستند،
و الا اگر انسان توى تاریكى باشد قدم از قدم نمى‌تواند بردارد، هیچ تمیز نمى‌دهد كه این ماست است یا پنیر است یا دوغ است،
اگر روشنى نباشد تشخیص نمى‌دهد، تمام چیزها، حیوانات، تمام منّور به آن نور معنوى هستند.
از بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
