مرحوم آیت الله گلپایگانی در مباحث علمی خیلی آرام و متین بود و اخلاق بحث را خوب مراعات می کرد.
مرحوم والد در بحث زود عصبانی می شد ولی چون منصف بود تا متوجه اشتباهش می شد عصبانیت وی فروکش می کرد ولی هنوز به آن مرحله نرسیده می فرمود:
من حالت آقای گلپایگانی و آقای آسید احمد خوانساری را در نظر می گرفتم که آیا اینها در این جور موارد عصبانی می شوند؟ و چون اینها عصبانی نمی شوند به خودم نهیب می زدم برای چه من عصبانی شوم؟! با این روش عصبانیت من فروکش می کرد.
آقای گلپایگانی در قدس و تقوا از معارف بود. اوایل در منزل خودش در بعضی از ایام منبر می رفت و موعظه می کرد.
ولی موقعی که می خواست آیه قرآن تلاوت کند مقید بود آیه را از روی قرآن بخواند که مبادا مثلاً به جای «واو» فاء خوانده شود. تا این حد محتاط بود. ولی با این تقدس و احتیاط، مقدس خشک نبود. بلکه توأم با ظرافت بود.
مثلاً آقای آسید کاظم میانجی امام جمعه سابق خرم آباد می گفت: به آقای گلپایگانی عرض کردم: آقا، آنجا ساداتی هستند که به ما مراجعه می کنند، اجازه بدهید که ما سهم سادات را آنجا مصرف کنیم. آقای گلپایگانی با لحن خاصی فرمود: «مانعی ندارد، ولی این را هم در نظر بگیرید که یک سیّدی هم در قم هست»!.
