امیرالمؤمنین علیه‌السّلام:
النَّاسُ فِی الدُّنْيَا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ فِی الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ [يُخَلِّفُ] الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْنِی عُمُرَهُ فِی مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ. وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِی الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا فَجَاءَهُ الَّذِی لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَلٍ، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً وَ مَلَكَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً، فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ [فَيَمْنَعَهُ]
مردم در دنيا دو گونه كار می كنند: يكى در دنيا براى دنيا كار مى كند و دنيا چنانش به خود مشغول داشته كه به آخرتش نمى‌پردازد و مى‌ترسد كه بازماندگانش گرفتار فقر شوند و حال آن كه خود از دنيا در امان است! چنين كسى عمر خود را براى سود ديگران تباه مى‌كند؛
و آن ديگر در دنيا براى آخرتش كار مى‌كند، پس بهرهٔ او از دنيا بى هيچ رنجى به دستش مى‌آيد؛ چنين كسى نصيب خود از دنيا و آخرت فراهم آورد و مالک دو سراى شود؛ در نزد خداى هم آبرومند است و هر حاجت كه از او خواهد، برآورد.
📚نهج‌البلاغه حكمت۴۶۹
