قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص فِي حَدِيثٍ : إ ِنَّمَا سُمِّيَ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِناً لِأَنَّهُ يُؤْمِنُ عَلَى اللَّهِ فَيُجِيزُ أَمَانَهُ. (وسائل الشيعة، ج12، ص: 233)
مؤمن دو جهت دارد که او را مؤمن نامیده‌اند:
یکی این است که ایمان به خدا دارد، جهت دوم را در این روایت شریف بیان فرموده است، مؤمن یعنی ایمنی دهنده، چنان که به خداوند “مؤمن” به این معنا می‌گوییم.
در این روایت شریف پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم چنین بیان فرموده است: به درستی که مؤمن را مؤمن نامیدند چون او ایمنی می‌دهد در قیامت به گنهکاران و بر علیه خدا کار می‌کند، پس امان او را خدا اجازه می‌دهد، یعنی این گنهکار اگر عفو خدا شامل حالش نشود باید عذاب شود، مؤمن خلاف این رویه الهی، او را امان می‌دهد.
البته معلوم است که اجازه کلی و عمومی برای شفاعت کردن به مؤمن داده‌اند، اما در مورد خاص اگر مؤمن به گنهکاری امان داد، امان او را خدا اجازه می‌دهد.
بنده وقتی این روایت را دیدم،ظاهرا تبسمی کردم.
آشنا بودن به لسان (لغت و ادبیات) خیلی خوب است، از اینها گذشته آشنای به لسان خدا و رسول الله و احادیث معصومین سلام الله علیهم اجمعین خیلی مهم است.
گاهی انسان نکته‌ای را در قرآن می‌فهمد که اصلا نمی‌شود بیان کرد.
در ترجمه‌هایی که می‌شود، خیلی دقت می‌خواهد که اشتباه نشود، حتی مردم با سواد ممکن است اشتباه کنند!
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
