إبن بابویه روایت کرده است که چون زهری حدیثی از علیّ بن الحسین علیه السّلام نقل می کرد می گفت خبر داد مرا زین العابدین، یعنی زینت عبادت كنندگان. سفیان بن عیینه از او پرسید که چرا آن حضرت را زین العابدین میگوئی؟ گفت برای آن که شنیده‌ام از سعید بن المسیّب که روایت کرد از إبن عبّاس که حضرت رسول صَلَّی اللهُ عَلَیْه وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ گفت در روز قیامت منادی ندا کند که کجاست زین العابدین؟ پس گویا می بینم که فرزند من علیّ بن الحسین بیاید و صفها را بشکافد تا به پیش عرش الهی برسد. (1)
در کشف الغمّه روایت کرده است که شبی آن حضرت در محراب عبادت ایستاده بود و با پروردگار خود مناجات می نمود، پس شیطان به صورت اژدهائی ظاهر شد که آن حضرت را از عبادت خود مشغول گرداند، حضرت به او ملتفت نشد پس آمد و ابهام پای آن حضرت را در دهان گرفت و گزید، و باز متوجّه نگردید و دانست که او شیطان است، پس فرمود که دور شو ای ملعون، و باز متوجّه عبادت خود شد، پس هاتفی سه مرتبه او را ندا کرد که توئی زین العابدین، و به این سبب آن حضرت ملقّب به این لقب شد.(2)
(1)و (2) جلاء العیون/ علامه مجلسی/ باب ۶ ، فصل ۱.
