كسى كه متدين است رودرواسى با مردم ندارد.
كلمه حكمت را بايد به اهلش بگويى اگر نگويى ظلم كرده‌اى.
انسان بايد در فكر مآل باشد، نه فكر مال.
عاقل آخِر بين است، جاهل آخُر بين.
سؤال كردن از مردم ذلت نفس است، سؤال نكنيد! البته استثناء هم دارد، از مؤمن صالح سؤال كردن و حاجت خواستن اشكال ندارد.
بعضى اهل احسان هستند ولى تا كسى سؤال نكند به او احسانى نميكنند. اما سخاوت واقعى آن است كه انسان بيش از آن كه طرف اظهار حاجت كند، حاجت او را برآورده سازد.
باب قرض مفتوح است، وقتى گرفتار شديد قرض كنيد! اشكالى ندارد.
علما دو چيز را خيلى اهميت داده‌‌‌اند؛ يكى صدق لهجه (راستگويى) و ديگرى طيب لقمه (لقمه حلال)
انسان به هرچيزى كه علاقه پيدا كرد هميشه به فكر اوست و هرچه بيشتر توجه كند علاقه اش بيشتر ميشود، تا به حدى ميرسد كه مانند شخصى ميشود كه علاقه به زنى پيدا كرده بود، درحين احتضار هرچه شهادتين را به او تلقين ميكردند او به جاى شهادتين اين شعر را ميخواند:
يا ربّ قائلة يوما و قد تعبت اين الطريق الى حمام منجاب (منازل الاخره حاج شيخ عباس قمي ص25)
اگر انسان بخواهد بداند كه به چه چيزى بيشتر علاقه دارد و به چه چيزى بيش از همه چيز اهميت ميدهد و به آن فكر ميكند، اولين لحظه‌اى كه از خواب بيدار ميشود نخستين چيزى كه بى اختيار به فكرش ميرسد، همان چيزى است كه بيش از همه چيز مورد علاقه اوست كه بيشتر فكر و وقت خود را صرف آن ميكند.
وقتى انسان داراى كمالات شد، آقاى حقيقى ميشود.
بعضى افراد فقط براى خودشان كار ميكنند وخيرشان به كسى نميرسد.
(خطاب به بعضى از افراد به لحن شوخى): اگر ثروت دنيا را تقسيم كنند بيش از اين به ما و شما نميرسد.
بعضى از مردم تكليف خودشان را نمي فهمند، بارشان را بر دوش ديگران ميگذارند.
خدايا به هركه عقل دادى چه ندادى! و به هركه عقل ندادى چه دادى!
اگر ميخواهى راحت زندگى كنى از هيچ كس توقع خير نداشته باش!
گاهى خداوند متعال بنده‌اش را با واردات غير اختياريه امتحان و تربيت ميكند.
گويا فضاى عالَم مسموم است، هركجا قدم ميگذارى جهل اندر جهل! ظلمات بعضها فوق بعض.
گرسنگى اگر صدمه براى انسان نداشته باشد، آثار و بركات زيادى دارد.
اگر مطلبى را نفهميديد فورا آن را رد نكنيد.
انسان اگر چيزى را اهميت بدهد، آن را فراموش نمي كند.
از ايشان در دوران پيرى سؤال شد كه آيا روزه ميگيريد؟ فرمود: امتثال نهى الهى ميكنم!
يك عمر به دروغ گفتيم: اياك نعبد و اياك نستعين.
از بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
