در روایتی امام هادی علیه‌السلام فرمودند:
پس از اینکه رسول خدا صلی‌الله علیه و آله از خیبر برگشتند، زنی یهودی که اظهار اسلام می‌کرد، سر دست پخته شده و مسمومی را خدمت حضرت آورد…
امیرالمؤمنین علیه‌ا لسّلام و «بُراء بن مَعرور» نیز در مجلس حضور داشتند. رسول خدا صلی الله علیه و آله نان درخواست کردند. در این فاصله، بُراء دستش را دراز کرد و مقداری از گوشت کند و در دهان قرار داد. امیرالمؤمنین علیه‌السّلام فرمود:
«ای بُراء! بر رسول خدا صلی الله علیه و آله پیشی نگیر»!
بُراء که شخصی اعرابی بود گفت: ای‌علی! گویا تو رسول خدا را بخیل و خسیس می‌دانی! امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود:
بخیل نمی‌پندارم! بلکه به‌جهت بزرگواری و کرامت ایشان می‌گویم دست‌درازی نکن…
امیرالمؤمنین علیه‌السّلام سخن می‌فرمود و براء همچنان مشغول خوردن بود و لقمه را فرو داد. ناگهان گوشت به سخن در آمد و گفت:
یا رسول الله، مرا نخورید که مسمومم!
در همین اثنا، حال براء [بر اثر آن زهر] به‌هم خورد و به‌حالت احتضار افتاد و از دنیا رفت…
رسول‌خدا صلی الله علیه و آله آن زن یهودی را طلبیدند و در مقابل او دعایی بر آن گوشت مسموم خواندند و همراه با اصحاب به خوردن آن مشغول شدند و هیچ اتفاقی برای آنان نیفتاد؛ زن یهودی هم با مشاهده این معجزه، مسلمان شد.
… جنازه بُراء را خدمت پیامبر خدا صلی الله علیه و آله آوردند تا بر او نماز بخوانند… رسول‌خدا منتظر ماندند تا امیرالمؤمنین علیه‌السّلام از راه برسد و بُراء را به‌خاطر آن حرفی که زده بود، حلال کند تا خداوند مرگ براء را کفاره آن کلامش قرار دهد!
یکی از افرادی که شاهد حرف براء بود، گفت:
یا رسول الله، براء با علی‌بن‌ابی‌طالب شوخی کرد، جدی نگفت تا مورد مؤاخذه پروردگار قرار گیرد. پیامبر فرمود:
اگر جدّی گفته بود، خداوند همۀ اعمالش را حبط و نابود می‌کرد، گرچه به مانند ما بین زمین تا آسمان، طلا و نقره در راه خدا انفاق کرده بود؛ لکن او شوخی کرد و گناهی بر او نیست…
امیرالمؤمنین علیه‌السّلام رسیدند و کنار جنازه ایستادند و فرمودند:
«رَحِمَكَ الله يَا بُرَاءُ! فَلَقَدْ كُنْتَ صَوَّاماً قَوَّاماً وَلَقَدْ مِتَّ فِي سَبِيلِ الله».
ای براء، خدای متعال تو را رحمت کند، تو فردی بودی که زیاد روزه می‌گرفتی و بسیار نماز می‌خواندی، و در راه خدا از دنیا رفتی.
پیامبر خدا صلی الله علیه وآ له فرمود: اگر بنا بود شخصی از نماز میتِ پیامبر بی‌نیاز باشد، همین براء است، با این دعایی که علی‌بن‌ابی‌طالب برایش نمود. سپس بلند شدند و بر او نماز خواندند و دفنش کردند.
بعد در جمع عزاداران براء قرار گرفتند و فرمودند: ای اقوام براء، شما به تبریک سزاوارتر از تعزیه هستید! [زیرا براء بهشتی از دنیا رفت] و هر گناهی داشت با طلب مغفرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام آمرزیده شد.
سپس رسول خدا صلی الله علیه و آله خطاب به‌جمع حاضر فرمودند:
«فَتَعَرَّضُوا عِبَادَ اللَه لِدُعَاءِ عَلِيٍّ علیه‌السلام لَكُمْ وَلَا تَتَعَرَّضُوا لِدُعَاءِ عَلِيٍّ عَلَيْكُمْ.
فَإِنَّ مَنْ دَعَا عَلَيْهِ أَهْلَكَهُ الله وَلَوْ كَانَتْ حَسَنَاتُهُ عَدَدَ مَا خَلَقَ الله كَمَا أَنَّ مَنْ دَعَا لَهُ أَسْعَدَهُ الله وَلَوْ كَانَتْ سَيِّئَاتُهُ بِعَدَدِ مَا خَلَقَ الله».
ای بندگان خدا! به دنبال این باشید که علی‌بن‌ابی‌طالب علیهما السلام برایتان دعا کند، نه این که مشمول نفرین او واقع شوید!
چرا که اگر او کسی را نفرین کند، خداوند هلاکش می‌کند، اگرچه حسناتش به‌مقدار تمام خلایق باشد!
و کسی که علی‌بن‌ابی‌طالب علیهماالسلام برایش دعا کند، نجات می‌یابد، اگرچه گناهانش به‌عدد خلایق باشد.
منابع:
۱. تفسیر امام عسکری علیه‌السلام، ص۵۹
۲. بحارالانوار، ج۱۷، ص۳۰۸
