عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام: يَقُولُ:
إِذَا تَابَ الْعَبْدُ تَوْبَةً نَصُوحاً أَحَبَّهُ اللَّهُ فَسَتَرَ عَلَيْهِ. فَقُلْتُ وَ كَيْفَ يَسْتُرُ عَلَيْهِ؟ قَالَ يُنْسِي مَلَكَيْهِ مَا كَانَا يَكْتُبَانِ عَلَيْهِ وَ يُوحِي اللَّهُ إِلَى جَوَارِحِهِ وَ إِلَى بِقَاعِ الْأَرْضِ أَنِ اكْتُمِي عَلَيْهِ ذُنُوبَهُ فَيَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ حِينَ يَلْقَاهُ وَ لَيْسَ شَيْءٌ يَشْهَدُ عَلَيْهِ بِشَيْءٍ مِنَ الذُّنُوب.
امام صادق علیه السلام می فرماید:
هرگاه بنده ای خالصانه توبه کند خداوند او را دوست می دارد ، سپس (خطاهای) او را می پوشاند.
راوی پرسید چگونه بر او می پوشاند؟
فرمود: خداوند چنان می کند که آنچه را که دو فرشته (مأمور بر او) می نوشته اند فراموش کنند.
و همچنین به اعضا و جوارح (آن بنده خطا کار) و نیز به قسمتهای مختلف زمین امر می کند که گناهان او را بپوشانند.
در نتیجه به گونه ای به ملاقات خداوند عز و جل می رود که هیچ گواهی دهنده ای نیست که بر گناهان او گواهی دهد!
الكافي (ط – الإسلامية)، ج2، ص: 436
