بدن، مرکب ماست. ما سوار بر این مرکب هستیم. به این مرکب هم باید یك كمی خوراكی داد تا سر حال بیاید و ما را بِكِشد و بِبَرَد. لذا ثلث آخر شب، بلند شوید و دست و صورت را بشویید. اگر به چای عادت دارید، یك چای بخورید. بعد در كُنج خلوتِ تاریكی بنشیند و با خدا یك قدری صحبت کنید. با خدا همان طور صحبت کنید که با پدر و مادرتان صحبت می کنید. نمی گویم دعاها را نخوانید. چرا، دعاها خوب است. ولی شما چون نوعاً معنی دعاها را نمی فهمید، لذّتی نمی برید و نمی دانید چه می گویید. حرفی بزنید که بفهمید. به خدا بگویید:
«خدا! بنده تو هستم. خدا! برده تو هستم. خدا! همه چیزم از تو است. خدا! اگر تو مرا رد کنی، کجا بروم؟ خدایا! تو در عطا و کرم و رحمتت به بدیِ اشخاص نگاه نمی کنی. خدا پول بده. خدا حافظه بده. خدا ذهن بده. خدا زن بده. خدا شوهر بده. خانه بده. سرمایه بده. آبرو بده. تا نگیرم دست از تو بر نمی دارم. بد هستم، به جای خود! حساب بدی و خوبی من سر جایش هست، ولی حسابِ کَرَم و لطف و بزرگی تو، حساب دیگری است. خدا! باید بدهی. اگر تو ندهی، چه كسی می خواهد بدهد؟»
همین طور با خدا صحبت كنید. یك قدری از این حرف‌ها بزنید. یك قدری بدی های خودتان را به زبان بیاورید. آن قدر بگو تا وقتی كه حال گریه در تو پیدا شود. به صاحب منبر قسم! اگر سه شب این کار را بکنید، قلب شما منقلب می شود و خودتان همان جا به گریه می افتید. گریه شما نشانه جواب مثبت خداست. گریه شما نشانه «لبّیک» حق تعالی است. گریه شما نشانه این است که بازار محبّت از دو طرف گرم شده است. «یحِبُّهُمْ وَ یحِبُّونَهُ» شده است. بعد یک صفایی در قلب شما پیدا می شود. یک روشنایی در روح خودتان می بینید. یک اطمینان قلب و طمأنینه خاطری در روح شما پیدا می شود. این مطلب آثار زیادی دارد. چند شب این کار را بکنید ببینید عوض می شوید یا خیر؟ تحقیقاً عوض می شوید. تحقیقاً رحمت خدا شامل حال شما می شود. آن ثلث آخر شب، کانون رحمت خدا و معدن و كان کرم حق تعالی است.
(سخنرانی های مرحوم تولایی خراسانی درمسجد النّبیّ قزوین، جمادی الاخری، 1390قمری، روز دوم)
