گویند: شخصی عمدا یا از روی شوخی این آیه شریفه را این جور خوانده بود:
«فی بیوتٌ اذن الله ان ترفع».
کلمه بیوت را به رفع خوانده بود.
به او گفتند: چرا کلمه بیوتٌ رفع دادی، مگر «فی» جر نمی دهد؟
گفت اینجا استثنایی است، خود خدا اذن داده است که این کلمه رفع داده شود، مگر دنبال کلمه بیوتٌ نفرموده است که اذن الله ان ترفع!؟
“روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه” خاطراتی از عالم ربانی، مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
