…پس آقاجان ما باید خدا را خیلى خیلى خیلى شكر كنیم كه محبت این انوار مقدسه را خدا به قلب ما انداخته و ولایت آنها را قبول كرده‌ایم.
البته باید سعى كنیم كه مشمول عنایات خاصه حضرت بقیةالله قرار بگیریم انشاء الله، توجه كند به ما، از آن علمى كه ما را وادار بر عمل كند به قدر یك ذره‌اى به ما مرحمت كند، كه اقلا بفهمیم چیزهایى كه یاد مى‌گیریم بر طبقش عمل كنیم.
هدف ما در این چند شب همه‌اش همین كلمه است، آن علمى كه ما را وادار بر عمل كند، همه‌اش همین است.
… ما آن علم را مى‌خواهیم، آن ایمان را مى‌خواهیم، علم و ایمانى كه خدا به ما مرحمت كند كه پشت سرش عمل باشد، اما نه این كه ما یاد بگیریم، آیه‌ى قرآن را زیاد یاد بگیریم، روایت زیاد یاد بگیریم، غیبت را پاى مسأله نشسته‌ایم مى‌دانیم حرام است، چى واجب است، فلان چیز حرام است، این دانستن، لقلقه‌ى زبان فایده ندارد، این انسان را نجات نمى‌دهد، منجیات و مهلكاتى كه براى ما بیان مى‌كنند آن منجیات را باید اولا بدانیم بعد هم عمل كنیم، بدون عمل نمى‌شود، رجاء كاذب! این كه هیچ كارى نمى‌كنم، امیدوار هم هستم كه مثلا ما را شفاعت كنند و بهشت هم بروم، این رجاء كاذب است، اشتهاى كاذب، آدم مریض را مى‌بینى گاهى اشتهاى به ترشى پیدا مى‌كند، خوب به او نمى‌دهند دیگر.
پس بنا بر این انشاء الله تبارك و تعالى سعى كنید كه از آن علمى كه بحث مى‌كنیم، این را خیلى تكرارش می کنیم، یك خورده‌اى به ما مرحمت كنند، حرف زدن زیاد فایده ندارد، والله، بالله! یاد گرفتن تنها كافى نیست، چرا باید انسان یاد بگیرد، اما براى عمل یاد بگیرد دیگر، روایتش را خواندیم چند تا.
این را از خدا بخواهیم، از امشب، اول مازاد تصمیم بگیریم همه‌مان انشاء الله تا به حالا اگر خداى نخواسته از زبان ما دروغى صادر شده، از این به بعد تصمیم قطعى بگیریم دروغ نگوییم، تا ببینیم از آن علم به ما دادند یا ندادند؟ امتحان كنیم خودمان را، اگر ببینیم كه داده نشده باز دروغ مى‌گوییم خداى ناخواسته، اگر باشد توى ما، اگر دیدیم هنوز هم ما گاهى دروغ از زبانمان … بدانیم كه هیچ خبرى نیست، لیاقت معلوم مى‌شود نداریم كه از آن علم به ما بدهند، آن وقت باید برویم خیلى گریه كنیم، خیلى غصه بخوریم، خوب ما كه تصمیم گرفته بودیم توبه كرده بودیم كه دروغ نگوییم، باز چرا گفتیم، این طورى است.
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
