بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم
محضر مبارك مرجع عالى قدر آيةاللَّه ميلانى – مدّ ظلّه العالى –
خواهشمند است سؤالهاى اين جانب را كتباً جواب مرحمت فرماييد.
س 1 – اسم اعظم چيست؟
س 2 – آيا دوازده امام عليهم السلام اسم اعظم را مى دانستند؟
س 3 – آيا امام عليه السلام به نيرو و قوّت امامت مى تواند مرده را زنده نمايد؟
س 4 – آيا امام مى تواند از خود معجزه نشان بدهد؟
س 5 – آيا شفاعت امامان در روز قيامت حقّ است؟
س 6 – آيا ما شيعيان محتاج به شفاعت ائمه معصومين عليهم السلام هستيم؟ و يا به وسيله نماز و روزه هايمان نجات مى يابيم؟
س 7 – اگر كسى – العياذ باللَّه – منكر رحمت آل محمّد صلى الله عليه وآله باشد، چه اشكالى دارد؟
باسمه تعالى شأنه
ج 1 – در بعضى روايات است كه اسم اعظم در آية الكرسى است و در بعضى روايات در سه آيه سوره حشر است(22-24) و ظاهر آن است كه هر شخصى كه تقواى قلب داشته باشد، به علاوه، تقواى عملى ادراك مى نمايد و افاضه آن از درگاه متعال مسمّى به اين اسم مقدّس مى باشد.
ج 2 – البتّه امامان اسم اعظم [را] مى دانند؛ بلكه به يك معنا خودشان كلمة اللَّه و اسم اعظم مى باشند.
ج 3 – نيرو و قوّت امامت عبارت از «يد» قدرت الهى است و خداوند متعال به اين قدرت، مُرده را زنده مى كند.
ج 4 – اراده امام عليه السلام تابع اراده الهى است و قلب مبارك امام، پايگاه مشيّت الهيّه است و البتّه معجزه و بالاتر از معجزه را در اين صورت نشان مى دهد.
ج 5 – احاديث معتبره از پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله و ائمّه معصومين عليهم السلام دلالت بر حقانيّت شفاعتشان دارد، به علاوه از آنچه برهان عقلى اقتضا دارد.
ج 6 – اوّلاً، خودِ تشيّع شفيع انسان و وسيله احتياجش را با خود دارد؛ ثانياً، در هر مرتبه اى كه غير معصوم باشد، كوتاهى در وظايف عملى خواهد داشت و نجاتش منحصر به شفاعت است.
ج 7 – اِشكال آن، تاريكى قلب است و مصداق «طَبَعَ اللَّهُ على قُلُوبِهِم» بوده است كه ادراكات او منحصر به قوّه فكرى دماغى شده است و قلب خود را باخته كه نمى تواند چيزى را كه از ضروريّات مذهبى است، بر خود هموار نمايد.
بلى، محكوم به نجاست نيست؛ چون انكار ضرورى دين را ننموده است. خداوند متعال به يُمن توسّل به ناحيه مباركه حضرت ولىّ عصر – ارواحنا فداه – ما را هدايت فرمايد و به حقايق آشنا سازد.
کتاب ديدگاههاي علمي آيت اللَّه العظمي سيد محمد هادي ميلاني قدس سره ص: 111
