یکی از خویشان امام زین العابدین علیه السلام در برابر آن حضرت ایستاد و زبان به ناسزاگویی گشود، حضرت در پاسخ او چیزی نگفتند.
هنگامی که مرد از پیش حضرت رفت امام به اصحاب خود فرمودند:
“آنچه را که این مرد گفت، شنیدید. اکنون دوست دارم، همراه من بیایید تا نزد او برویم و جواب مرا نیز به او بشنوید.”
-عرض کردند: حاضریم، ما دوست داشتیم شما هم همانجا پاسخ ایشان را بگویید و ما هم آنچه می‌توانیم به او بگوییم.
سپس امام نعلین خویش را پوشیدند، به راه افتادند. در بین راه این آیه را می‌خواندند:
“والکاظمین الغیظ و العافین عن الناس و الله یحب المحسنین.”*۱
راوی می‌گوید: وقتی رسیدیم به خانه آن مرد، او را صدا زدند و فرمودند:”به او بگویید علی بن الحسین با تو کار دارد.”
مرد همین که متوجه شد امام زین العابدین علیه السلام آمده است در حالی که آماده مقابله و دفاع بود از منزل بیرون آمد و یقین داشت آن جناب برای تلافی جسارتهایی که از او سر زده آمده است.
امام فرمودند:
“برادر! چندی پیش نزد من آمدی و آنچه خواستی به من گفتی. اگر آن زشتیها که به من گفتی در من هست، هم اکنون استغفار می‌کنم و از خداوند می‌خواهم مرا بیامرزد و اگر آن چه به من گفتی در من نیست، خداوند تو را بیامرزد.”
راوی می‌گوید: آن شخص سخن حضرت را که شنید پیش آمد و پیشانی امام علیه السلام را بوسید و عرض کرد:
– آری! آن چه من گفتم در شما نیست و من به آن چه گفتم سزاوارترم!
📚۱*آل عمران،آیه ۱۳۴
بحار ج ۴۹، ص۵۴
