آشیخ عبدالحسین واعظ‌زاده:
مرحوم حاج شیخ بسیار مقید بود که مبادا باعث بزرگ کردن شخصی یا به ریاست رسیدن کسی شود.
بعد از فوت محقق اصفهانی در نجف اشرف، ایشان به درس یکی از اساتید بزرگ (مرحوم آیت الله کاظمینی صاحب فوائد الاصول) حاضر می‌شد که به علم و بیان معروف بود و صدای بسیار بلندی داشت.
من به ایشان گفتم:
آسید ابو الحسن در بستر بیماری است.
استاد شما در صراط مرجعیت است و رفتن شما به درس ایشان، تأیید ایشان است. با شرکت در درس این استاد شبهه ترویج او را ندارید؟
فرمود: نه، چون یقین دارم این آقا به ریاست نخواهد رسید.
اتفاقا همین طور هم شد و استاد پس از مدتی فوت کرد.
“روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه” خاطراتی از عالم ربانی، مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
