در مدرسه فیضیه قبل از مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری، آخوند ملّا عبدالله قمی امام جماعت بود.
وقتی مرحوم حاج شیخ به قم هجرت کرد، آقای حاج سید احمد خوانساری امامت آنجا را عهده دار شد و شب ها در مدرسه فیضیه اقامه جماعت می کرد.
آقای آسید محمدتقی خوانساری عصرها درس اصولی شروع کرد که تا آخر هم ادامه داشت.
یک وقت آقای حاج سید احمد به مسافرت رفت و قهراً نماز مدرسه فیضیه بدون امام شد. اصحاب آقای آسید محمدتقی بعد از درس به ایشان عرض کردند که آقای حاج سید احمد مسافرت رفته است، برای این که طلبه ها از نماز جماعت محروم نشوند، شما امامت کنید. او هم به جهت صفای خاصّی که داشت، پذیرفت.
آقای آسید محمدتقی در امامت و اقتدا کردن سختگیر نبود و مثل حاج آقای والد ما، ایشان هم نه مشکل نفسانی داشت و نه مشکل فقهی. لذا به راحتی به سایرین اقتدا می کردند.
وقتی آقای حاج سید احمد خوانساری مراجعت کرد، مطلع شد آقای آسید محمد تقی امامت را به عهده گرفته است، لذا برای این که آقای آسید محمدتقی ادامه دهد، برای نماز جماعت به فیضیه نمی آمد.
یک شب سیّد پیرمرد مقدّسی که خالی از عوامی نبود و مقدس مآبی های غیرمتعارفی داشت، به آقای آسید محمدتقی شدیداً تند شد و اعتراض کرد که این نماز آقای حاج سید احمد است و شما چرا آن را تصاحب کرده اید؟!
آقای آسید محمدتقی که از روی صفای نفس و برای تعطیل نشدن نماز جماعت این کار را انجام داده بود و از مراجعت آقای حاج سید احمد هم اطلاعی نداشت، وقتی اعتراض آن پیرمرد مقدّس را دید، دیگر برای نماز جماعت نیامد.
وقتی آقای حاج سید احمد متوجه شد آقای آسید محمدتقی نیامده است، خودش نزد آقای آسید محمدتقی رفت و ایشان را آورد و به وی اقتدا کرد و رسماً نماز خود را به ایشان تفویض کرد.
