خطابیه طائفه‌ای هستند که تأویلات آیات را گرفتند و ظواهر آیات را کنار گذاشتند و اباحه‌ای شدند، یعنی هر عملی را مباح دانستند.
مثلا می‌گفتند مراد از صلاة، امیرالمؤمنین سلام الله علیه است و مراد از فحشاء و منکر، عمر و ابوبکر و امثال ذلک می‌باشد.
اگر امیرالمؤمنین را شناختی و دوست داشتی و ابوبکر و عمر را نیز شناختی و بیزاری جستی، دیگر تکلیف نداری، مراد از اقامه صلاة همین است، نه عمل خارجی رکوع و سجود کردن.
امام سلام الله علیه این چنین طائفه‌ای را لعن فرمودند.
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
