حضرت ابوعبدالله امام جعفر صادق (ع) فرمود:
«وقتی که روز قیامت شود خداوند مردم را در یک جا جمع می کند و میزان ها گذاشته می شود. پس خون های شهدا با مرکّب علما وزن کرده می شود و مرکّب علما بر خون های شهدا رجحان پیدا می کند.»
وجه این که كفّۀ مرکّب علما در میزان، از کفۀ خون های شهدا سنگین تر می شود این است که مرکّب علما انتقام خون شهدا را در دنیا می گیرد؛ چون خون شهدا در روز قیامت انتقامش گرفته خواهد شد به جای خود، اقلام علما نیز در دنیا انتقام خون آنها را گرفته و نگذاشته خون آنها هدر برود.
اگر اقلام علما نبود خون شهدا در دنیا هدر می شد؛ چون منظور [دشمنان] از کشتن آنها برداشتن آثار حقّۀ آنها و ثابت کردن آثار فاسدۀ خودشان بود؛ چنان که دیدیم که بوزینه های بنی امیّه را در کرسی خلافت و امارت نشانیده و سر تعظیم بر آنها فرود آوردند و از آن طرف هم حسین بن علی (ع) را خارجی قلمداد کرده، خود و اقارب و انصارش را با لب تشنه کشتند و عیالاتش را اسیر کرده، شهر به شهر بردند و خم به ابرو نیاوردند و در منابر نیز با سبّ و لعن حضرت امیر (ع)، نماز جمعه شان را ادا و عبادت خداشان را به جا آوردند و نام آن بوزینه ها را هم بی کلمه «رضی الله عنه»، بر زبان نیاوردند.
اگر آن قلم ها نبود، همه اینها در کرسی حقّ و حقیقت تا قیامت می نشست؛ ولی آن قلمها نگذاشت که خون آن شهدا هدر برود؛ بلکه سر تیز و قد علم کرده، در خفیّه و آشکار و لیل و نهار به کار افتاد تا اینکه آن بوزینه ها را از کرسی خلافت پایین کشیده و در چاه ویل، به زنجیر لعنت بست.
مرکّب سیاه این قلم ها بود که خون سرخ آن شهدا را در سرلوحه صفحات تواریخ، تر و تازه نگه داشت و نگذاشت خشک شود. نوک این قلم ها بود که در نام آن ستمکاران کلمه «رضی الله عنه » را تبدیل به «لعنة الله علیه» نمود. خلاصه مرکّب علما نگذاشت که خون های شهدا در دنیا هدر برود. این است که مرکّب اینها بر خون های آنها برتری یافته است.
[روی الصدوق فی أواخر الفقیه فی باب النوادر، بسنده عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ: إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ جَمَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّاسَ فِي صَعِيدٍ وَاحِدٍ وَ وُضِعَتِ الْمَوَازِينُ فَتُوزَنُ دِمَاءُ الشُّهَدَاءِ مَعَ مِدَادِ الْعُلَمَاءِ فَيَرْجَحُ مِدَادُ الْعُلَمَاءِ عَلَى دِمَاءِ الشُّهَدَاء] (من لايحضره الفقيه، ج4، ص399)
اربعینیات(اربعین دوم، حدیث 25)؛ ص145 اثرمرحوم آیت الله حاج سید احمد زنجانی نقل از کتاب
