درسی که در آن تقوا نباشد لا یزید صاحبه الا بعدا من الله
فَإِنَّ الْعِلْمَ إِذَا لَمْ یعْمَلْ بِهِ لَمْ یزْدَدْ صَاحِبُهُ إِلَّا كُفْراً وَ لَمْ یزْدَدْ مِنَ اللَّهِ إِلَّا بُعْداً. فَإِنَّ الْعِلْمَ إِذَا لَمْ يُعْمَلْ بِهِ لَمْ يَزْدَدْ صَاحِبُهُ إِلَّا كُفْراً وَ لَمْ يَزْدَدْ مِنَ اللَّهِ إِلَّا بُعْداً. الكافي (ط – الإسلامية)، ج1، ص: 45
مثل غذای سالم برای آدم مریض، غذای سالم انسان سالم را تقویت می‌کند.
همچنین علم برای روح سالم و تذکیه شده، باعث ترقی و تکامل می‌شود، اگر روح مریض بود هر چه علم بیاموزد روز به روز غرور و تکبر و حسادت و فخر و غیره در او بیشتر می‌شود، حتی به جایی از پلیدی می‌رسد که اگر کسی به او سلام نکند اوقاتش تلخ می‌شود.
به دهاتی که هیچ درس نخوانده اصلا سلام نکنی ناراحت نمی‌شود، اما می‌بینی که چهار کلمه یاد گرفته‌ام، اگر کسی سلام نکند ناراحت می‌شوم، با این که فعل مستحبی را ترک کرده یا غفلت داشته است.
بله، اگر کسی با سلام نکردن نظر اهانت به انسان داشته باشد، انسان طبعا ناراحت می‌شود. [البته نه ناراحتی] از خودمان، چون شخص در نظر گرفته نمی‌شود، بلکه لباس مطرح است و لباس منسوب به امام زمان عجل الله فرجه الشریف است. لذا ناراحت شدن به خاطر این است که توهین در حقیقت برگشتِ به حضرت بقیة الله عجل الله تعالی فرجه الشریف می‌باشد.
و لکن ترتیب اثر نمی‌دهد، چون اگر با او یک و دو کنم، من هم مثل او جاهل می‌شوم.
و لقد امر علی اللئیم یسبنی فمضیت ثمة فقلت لا یعنینی
و هر آینه گاهی مرور می‌کنم بر لئیم پست فطرتی فحشم می‌دهد، پس می‌گذرم و می‌گویم با من نبوده.
با من در حقیقت بوده، لکن چنین فرض می‌کنم که با من نبوده است، چون اگر ترتیب اثر بدهم من هم مثل او می‌شوم.
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
