من احب حجرا حشره الله معه
معنای این عبارت این است: کسی که سنگی را دوست داشته باشد خدا او را با همان سنگ محشور می‌کند.
ممکن هم هست که این گونه معنا کنیم که چنین کسی گویا خودش سنگ شده است.
یعنی که آن چه را که انسان خیلی علاقه پیدا کند، هر جا که باشد به یاد اوست، تا به جایی می‌رسد که بی‌اختیار نام محبوبش به زبانش جاری می‌شود، الله الله می‌گوید.
تا عاقل که باشد و جاهل که باشد و هدف چه باشد، تا دوست که را خواهد و میلش به که باشد.
این مطلب یک حقیقتی است که باید انسان دنبالش برود و درکش کند و هر چه را انسان بیشتر دنبال کرد، شوقش به آن چیز بیشتر می‌شود، تا کم‌کم جوری می‌شود که عین او می‌شود.
چه خوب است انسان به مقامی خودش را برساند که به امور باقی علاقه‌مند گردد نه فانی، قهرا انسان اگر علاقه‌مند به اشیاء باقی شد، از فانی‌ها منصرف می‌شود.
کسی که علاقه‌مند به خدا و رسول و دین خدا و قیامت شد، خواهی نخواهی نفس اماره‌اش کشته می‌شود به هر چه انسان توجه کرد از نوع چیزهای دیگر منصرف می‌گردد.
ما مردم عادی چنین هستیم، برای این که ما را شأنی از شأن دیگر غافل می‌سازد.
خداست که لا یشغله شأن عن شأن و همچنین اولیاء او -صلوات الله علیهم اجمعین-
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
