نقلِ زَمَخشَری‌‌ست كه روزی ابولهب
یک سنگریزه جانبِ احمد، روانه كرد
ریگی به طول‌وعرضِ نخود در كَفَش گرفت
از روی كین، نبیّ خدا را نشانه كرد
“تَبَّت یَدَا أبي‌لَهَب” از آسمان رسید
فوراً لهیبِ خشمِ الهی زبانه كرد
فرمود: هر دو دستِ وی از تن بریده باد
نفرین بر آنكه این عملِ ظالمانه كرد
یک دستِ او فقط به كمینِ نبی نشست
خشم خدا به دستِ دگر هم كمانه كرد!
با این حساب، كیفرِ اهل سقیفه چیست؟!
حقّ كسی كه حمله بر این آستانه كرد
قرآن اگر هنوز می‌آمد، چه می‌نوشت؟
در وصف آنكه خون به دل اهلِ خانه كرد؟!
با مصطفى نكرد در آنجا ابولهب
با فاطمه هر آنچه كه اهلِ زمانه كرد
دشمن، تقاصِ لات و هُبَل را ازو گرفت
كارِ علی و باغِ فدک را بهانه كرد!
با هر دو دست، بَست‌وشكست و كشید‌وكُشت
جانِ بتول را هدفِ تازیانه كرد
آتش به آشیانۀ مرغی نمی‌زنند
نفرین بر آنكه شعله در این آشیانه كرد.
وصال شیرازی
