صاحب السابری گوید: به حضرت صادق صلوات الله علیه عرض کردم: من بعضی از یاران هم مسلک خودمان را می‌بینم که گناهان هلاکت بار مرتکب می شوند؛
حضرت فرمودند: ای عمر! از اولیای خدا عیب مگیر؛ همانا دوست ما (گاهی) گناهانی انجام می‌دهد که مستحقّ عذاب خدایی می‌شود، ولی خداوند او را به کسالت بدنی مبتلا می‌سازد، تا گناهانش زدوده شود؛ و اگر تندرست ماند، او را به گرفتاری مالی مبتلا سازد و اگر مالش نیز محفوظ ماند، او را به مصیبتی در مورد فرزندانش مبتلا کند و اگر از تمام مشکلات روزگار در امان ماند، جان دادنش را سخت کند، تا وقتی خدا را ملاقات می‌کند، خداوند از او خشنود و بهشت را بر او واجب فرموده باشد.
📚بحارالانوار ج۶۵ ص۲۰۰
