بردن با فرستادن فرق دارد!
بنده كه مثلا چهار تا مسأله بیان مى‌كنم، چهار تا مسأله اگر بگویم، یا یك موعظه‌اى بكنم، دو جور است: یك دفعه یك عده‌اى را مى‌فرستم طرف خدا، یك مرتبه مى‌برم، خیلى فرق است!
بردن معنایش این است كه الآن بنده چهار تا مسأله مى‌گویم، جنابعالى هدایت مى‌شوى، یاد مى‌گیرى، به طرف خدا مى‌روى، من هم با شما مى‌آیم، این بردن است به طرف خدا، خودم هم عمل مى‌كنم به این حرفهایى كه مى‌گویم،
یك مرتبه این است خداى نخواسته مردم را مى‌فرستم به طرف خدا، دو جور است.
جنابعالى هم اگر یك وقتى خواستى مثلا رفیقت را امر به معروف، نهى از منكر بكنى به زبان لین، ملایم، نرم، اول خودت عمل بكن، بعد هم آن رفیقت را هدایت كن، امر به معروف كن، كم‌كم، كم‌كم موعظه‌اش كن، نصیحتش كن، ببر رفیقت را به طرف خدا، نه این كه بفرستى، او را نهى از منكر مى‌كند انسان، خودش مرتكب مى‌شود!
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
