اگر خدا به انسان نعمتی داده باید شکر کند، تواضع داشته باشد، نسبت به خالقِ خودش، کوچکی کند.
قارون گفت: إِنَّما أُوتیتُهُ عَلی عِلْمٍ عِنْدی (القصص:78)، به خودش مغرور شد و به نصیحتها گوش نمی‌کرد، می‌گفتند زکات بده، انفاق کن، می‌گفت نه، من زحمت کشیدم.
قومش گفتند:
وَ ابْتَغِ فیما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصیبَكَ مِنَ الدُّنْیا (القصص:77)
جمله دوم آیه، تأکید جمله اول است و مراد از هر دو یکی است، منتها به دو عبارت بیان شده است.
خیلی‌ها این جمله دوم را در نوشته‌ها، سخنرانی‌ها، بد معنا می‌کنند
می‌گویند از دنیا نیز کیف کن! خانه بساز، راحتی بکن و… و به این آیه استدلال می‌کنند.
و حال آن که معنای آیه طبق روایت، این نیست.
بلکه این چنین است: یعنی نصیب دنیایت را که خدا به تو داده، فراموش نکن، حقوقش را بپرداز!
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
