«یک‌وقتی مرحوم راشد برای دیدار آیةالل‍ه بروجردی آمده بود. طلبه‌ای خدمت ایشان بود. پرسیدند: چه می‌خوانی؟ گفت: سیوطی. آقا شعری از الفیّه خواندند و فرمودند: دنباله‌اش را بخوان. شروع کرد به خواندن.
آقا گفتند: در این شعر چندتا از محسّنات بدیعیّه است؟ گفت: هنوز مطول نخوانده‌ام.
مرحوم راشد عرض کرد: اجازه بدهید من بگویم. فرمود: بگو. گفت: پنج تا. ولی مرحوم آقا تا یازده عدد از محسّنات بدیعیّه برای آن شعر بیان فرمودند!»
(شیخ محمّدجواد خندق‌آبادی؛ ما سمعتُ ممّن رأیتُ، ج۱، ص۱۲۵)
