مرحوم والد در «الكلام یجرّ الكلام» نوشته‌اند:
من ملاحظه می‌كنم هیچ چیز بی‌مایه‌تر و آسان‌تر از این نیست كه انسان برای خود مقامی از مقامات معنویه را ادعا نماید؛
زیرا هر طور باشد، جمعی به محض حرف، ایمان می‌آورند و جمع دیگر، پیروی این جمع را دلیل می‌دانند.
منتهی او در نزد اشخاص باهوش و ادراك، مجلس را با سكوت یا با حرف دوپهلو یا با جملات نامفهوم می‌گذراند، بعد در نزد مؤمنین خالص خود، آن طرف ورقه را می‌خواند و اظهار می‌دارد كه در ناصیۀ آنها نور هدایت را نیافتم، از آن جهت چندان با آنها گرم نگرفتم. اینها نیز اشك شوق از دیده می‌ریزند كه ما شرف قبولی یافته‌ایم!!
📚جرعه ای از دریا؛ ج4، ص576 آیت الله شبیری
