گاه گاهی بنده به خدمت یکی از شاگردان مرحوم آخوند صاحب کفایه قدس سره می‌رسیدم، در مجالس گاهی سؤالها را به ایشان حواله می‌دادم، چون سن‌شان بیشتر بود و به ایشان می‌گفتم دود از کنده پوده می‌آید.
ایشان می‌گفت پسرجان کنده پوده دودش کجا بود.
آری در جوانی انسان اعضاء و جوارحش قوی است و همچنین مشاعر درکی انسان نیز آمادگی بیشتری دارد برای درک مطالب و حقایق و مطالب آسان‌تر و زودتر و بهتر تلقی می‌شود و بهتر به یاد انسان می‌ماند.
جا دارد که انسان قدر جوانیش را بداند. در پیری اعضاء رو به ضعف و سستی می‌رود، مشاعر درکی ضعیف و قوای حافظه کم‌کم از دست می‌رود.
وَ اللَّهُ خَلَقَكُمْ ثُمَّ یتَوَفَّاكُمْ وَ مِنْكُمْ مَنْ یرَدُّ إِلی أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَی لا یعْلَمَ بَعْدَ عِلْمٍ شَیئاً إِنَّ اللَّهَ عَلیمٌ قَدیر (سوره نحل آیه ۷۰)
وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فِی الْخَلْقِ أَ فَلا یعْقِلُون (سوره یس آیه ۶8)
منتها اگر چه انسان در پیری درکش کاسته و گرفته می‌شود، بعد از مردن بینشش برمی‌گردد و بلکه زیادتر می‌شود.
فَبَصَرُكَ الْیوْمَ حَدید (سوره حدید آیه ۲۲)
«روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه» خاطراتی از عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
