بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم
حضرت آيةاللَّه العظمى آقاى ميلانى – مدّ ظلّه العالى –
خواهشمند است به سؤال اين جانب جواب مرقوم فرماييد. آيا دوازده امام عليهم السلام از موهبت الهى معجزه برخوردار بودند يا معجزه مخصوص پيغمبر عظيم الشأن بود؟ و در صورتى كه قدرت معجزه داشتند، چرا امام حسن عليه السلام از دسيسه و نيرنگ همسرشان بى اطّلاع بودند تا مسموم گرديدند؟ و يا در حضور حضرتش مبلّغين معاويه به حضرت امير عليه السلام جسارت مى كردند و آن حضرت از قوّه معجزه استفاده نمى فرمودند.
ج: باسمه تعالى شأنه
امامان عليهم السلام به نحو كامل داراى معجزه هستند و در هر موقعى كه كسى به جهت اثبات امامت معجزه طلب كند، امام عليه السلام معجزه مى نمايد.
و امّا در غير آن مقام (اثبات امامت) نظام تكوينى عالم را مراعات مى نمايند؛ مانند پيغمبرصلى الله عليه وآله با آن كه مى توانستند به وسيله معجزه، كفّار را مغلوب كنند، مع ذلك نكردند؛ مانند ساير انبياعليهم السلام و حضرت امام حسن عليه السلام اتمام حجّت نمودند؛ ولى چون معجزه نمودنشان برخلاف ميزان “ليميزاللَّه الخبيث من الطيّب” و برخلاف اين نشئه با مقرّرات و مقدّراتش بود، لهذا اقدام نفرمودند.
و البتّه همه امورى كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه وآله و ائمّه اطهار عليهم السلام انجام مى دهند، به خواست خداوند متعال [بستگى] دارد. «بل عِبادٌ مُكرَمُونَ * لا يَسبِقُونَه بالقَولِ وهم بأَمرِهِ يَعمَلُون».
بالجمله، مقام امام عليه السلام فوق الحدّ، شخص را هر چه بيشتر فكر كند، بيشتر معلومات مى آموزد كه با آن كه با تمام قدرت و اتّصال به عالَم ملكوت، مرتبط بودند، مع ذلك، مراعات نظامِ اين نشئه را نمودند و كردار و رفتار عادى را انجام دادند – صلوات اللَّه عليهم اجمعين.
منبع: دیدگاههای علمی آیت الله سید محمد هادی میلانی قدس سره-ص: 116
