«از جمله تکالیف أنام در غیبت إمام – علیه الصّلاة و السّلام – ، رقم کردن اسم مقدّس آن حضرت است در ابتدای دفاتر و کتب و نوشتجات؛
و محترم داشتن اسم مبارک آن حضرت را در نوشتن و تکلّم کردن؛
و حفظ کردن قراطیس و خواتیم و طلسمات و الواح و درهم و دنانیری که اسم مقدّس او و اجداد طاهرین‌اش – صلوات الل‍ه علیهم أجمعین – در آنها ثبت و رسم شده؛
و با طهارت استعمال نمودن، و در زیر دست و پا و مواضع غیرمطهّره نگذاشتن؛
▫️ و ذکر نمودن آن حضرت است در ابتدای مواعظ و خطب و دروس و مباحثه و مطالعه و روضات و تعازی، و ابتدای اذان و آخر آن، و ابتدای قرآن و ختم آن، و ابتدای دعوات و ختم دعوات، و نزد خطبهٔ نکاح و عقود و ایقاعات و اکل و شرب و قیام و قعود و ذهاب و ایاب و سفر و حضر و برّ و بحر و غیر ذلک،
که حاجت به دلائل و شواهدی ندارد. آنچه من گفتم به قدر فهم توست: قُل لَّوۡ كَانَ ٱلبَحرُ مِدَادٗا لِّكَلِمَٰتِ رَبِّي لَنَفِدَ ٱلبَحرُ [الکهف: ۱۰۹]».
📚 (میرزا علی‌اکبر صدرالإسلام همدانی؛ تکالیف الأنام في غيبة الإمام عليه السّلام، ص٣١٦)
@cheraghe_motaleeh
