حاج میرزا جواد آقا مجتهد تبریزی “قدّس سرّه” (متوفای1314ق) نفوذ مردمی فوق العاده ای داشت. یکی از علت های آن این بود که در قضای حوائج مردم بی اختیار بود و بر خود لازم می دانست به هر قیمتی کار مردم را درست کند.
ویژگی دیگر وی این بود که در بذل و بخشش نمونه بود. عوائد ملکی حاج میرزا جواد آقا در سال حدود صدهزار تومان بود. در آن تاریخ (زمان ناصرالدین شاه) این مبلغ معادل یک سی ام بودجه کل کشور بود، چون من از نو ناصرالدین شاه معیرالممالک شنیدم: تمام بودجه کشور در آن زمان شش کرور یعنی سه میلیون تومان بود.
مرحوم آقای آسید عبدالله مجتهدی می گفت: حاج میرزا جواد آقا با آن عوائد ملکی در آخر سال مقروض بود، از بس که برای مردم خرج می کرد.
برای نمونه درباره سعی او برای حل مشکلات مردم نقل می کنند:
شیعه ای در روسیه محکوم به اعدام شده بود. حاج میرزا جوادآقا برای استخلاص وی به امپراتور روسیه تلگراف کرد. آنها نیز به حاج میرزا جواد آقا احترام می گذاشتند.
کسروی در تاریخ مشروطه ایران (ص۱۳۰) نوشته است:
جوانی از تبریز به قفقاز رفته و در آنجا کار می کرده و چنین روی داده که کسی را کشته و یا گناه دیگری نزدیک به آن کرده، این بوده که او را گرفته و به سیبریا فرستاده بوده اند.
مادر جوان به حاجی میرزا جواد پناهیده و ازو رهایی پسرش را می خواهد.
حاجی میرزا جواد تلگرافی به امپراتور روس فرستاده رهایی آن جوان را درخواست می نماید (و دانسته نیست این به رهنمایی که بوده) و پس از چند روز پاسخ می رسد که امپراتور درخواست او را پذیرفت و دستور داد که جوان را از سیبریا خواسته روانه ایرانش گردانند!
