گفتیم انوار مقدسه حضرات معصومین علیهم صلوات الله طیبند و طاهر.
(خوب توجه كنید) اینها با باقى بشر فرق دارند، ارواح مقدسه شان كه خلق شده بود، از آن زمانى كه ابدان ذریه (عالم ذر را هم صحبت مى‌كنیم) منتقل شدند به صلب حضرت آدم، همین طور از این صلب به آن صلب … تا كه رسید به حضرت عبد الله بن عبد المطلب و حضرت ابوطالب، این انوار مقدسه در این اصلاب شامخه یتقلبون من صلب الى صلب
همان طور که در آیه شریفه و َتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدين (الشعراء:219) بیان شده است.
یك معنای آیه به مقتضاى بعضى از روایات این است؛ یعنى خداوند تقلب تو را در پشت ساجدین دید، این دلالت مى‌كند بر این كه اجداد پیغمبر همگی موحد بوده‌اند. یعنى در اصلاب اهل سجده بودى، كنت نورا فیى الاصلاب الشامخه! این انوار مقدسه باید در اصلاب شامخه باشند.
اما آیه را باید كى معنا كند؟ ملاحظه كن ببین امام چه فرموده و َتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدين یعنى تقلب تو؛ یعنى از این صلب به آن صلب همه در صلب ساجدین بودى، صلب بت پرستها كه نبودى، ساجدین این یك معنایش است.
معناى دیگرش هم به حسب روایت این است که در میان ساجدین تقلب داشتى، اصحابش همه سجده مى‌كردند!
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
