«مرحوم آیةالل‍ه‌العظمی سیّد محمود شاهرودی، دارای قلبی رئوف و مهربان بود و رقّت قلب ایشان زبانزد خاص و عام بود. اگر برای کسی گرفتاری پیش می‌آمد، خیلی ناراحت می‌شد؛ و اگر خودشان قدرت داشتند، در رفع مشکل کوشش و همّت می‌کرد. و اگر نمی‌توانست، به فرزندان‌شان امر می‌کردند که مشکل این شخص را مرتفع کنند. و اگر باز هم ممکن نمی‌شد، به حرم مطهّر حضرت امیرمؤمنان (ع) می‌رفت و برای حلّ آن مشکل دعا می‌کرد.
گاهی که از کوچه‌ای می‌گذشت، اگر می‌دید که کودکی گریه می‌کند، می‌ایستاد. سؤال می‌کرد که این کودک کیست و چرا گریه می‌کند. و تا بچه آرام نمی‌شد، عبور نمی‌کرد».
(منبع: مجلّهٔ مصابیح، سال اوّل، شمارهٔ ششم [ویژه‌نامهٔ آیةالل‍ه‌العظمیٰ سیّد محمود شاهرودی]، دی‌ماه ۱۴۰۰، ص۷)
