امیرالمؤمنین سلام الله علیه راجع به کسانی که اهل كمالند، تهذیب نفس كرده‌اند مى‌فرماید:
“قد صحبوا الدنیا بأبدان أرواحها معلّقة بالمحل الاعلی” (نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: 497)
این راجع به زهّاد و متقین است، اینها با بدنهایشان مصاحب در دنیا هستند؛ یعنى بدنشان اینجاست، روحشان جاى دیگر است،
این جمله مال كسان دیگر است، به ما و شما خیلى ربط ندارد، آنها اصلا از دنیا بیرون هستند!
أخرجوا قلوبكم من الدنیا قبل أن تخرج منها أبدانكم، دلتان را از دنیا بیرون ببرید اصلا، پیش از آنى كه ابدان شما را ببرند بیرون، او حالا بخشش!
أخرجوا قلوبكم من الدنیا؛ یعنى بیرون ببرید دلتان را، روحتان را! انبیاء آمده‌اند كه روح مردم را از عالم ببرند بیرون، به این معنا كه دل نبندند به عالم.
بیرون رفتن روح انسان از یك مجلس؛ یعنى دلت را ندهى به آنها، یعنى با آنها موافقت نكنى، اگر غیبت مى‌كنند موافقت نكنى، اگر لهو، لعب، حرف بیهوده مى‌زنند قلبا موافق نباشى، دل بیرون كردن معنایش این است. از دنیا باید خارج كند خودش را، أخرجوا قلوبكم من الدنیا … آن مرحله خیلى مرحله‌ى بلندى است!
“از مجموعه بیانات عالم ربانی مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی”
