آشیخ مهدی ابراهیمی نژاد:
در جلسات چیزهایی را مطرح می‌كرد كه بدرد همه افراد مجلس بخورد.
گاهی شخص خاصی را كه دارای ویژگیهای مثبتی بود مورد خطاب قرار می‌داد كه هم تشویقی برای آن شخص باشد و هم برای دیگران الگو قرار گیرد.
یا به عكس خطاب به شخصی كه با روحیات ایشان آشنا بود به به تندی یا هیجان سخن می‌گفت كه اگر با فرد مورد نظر این گونه خطاب می‌كرد تحمل آن را نداشت و چنانچه لحن سخن را تغییر می‌داد اثر لازم را نداشت.
هیچ گاه راضی نمی‌شد كسی كه نزد او آمده است بدون استفاده برگردد به خصوص اگر طرف طلبه بود لذا خود ایشان می‌گفت: طلبه‌ای علت نرفتن خودرا نزد ایشان چنین مطرح كرده بود كه ما هروقت به خدمت ایشان می‌رسیم از ما سئوالات علمی می‌كند!
گاهی در مجلس موعظه سخنی داشت كه دقیقا مربوط به یك نفر از آنها می‌شد و لكن خطاب به عموم می‌كرد كه آن فرد شرمنده نشود و پذیرای موعظه گردد و حتی گاهی خطاب را به فرد دیگری غیر از آن فرد مورد نظر قرار می‌داد.
با افراد طوری رفتار می‌كرد كه همه فكر می‌كردند كه حاج آقا آنها را بیشتر از دیگران دوست دارد.
“روزنه‌ای به عبودیت فقیهانه” خاطراتی از عالم ربانی، مرحوم حاج شیخ ذبیح الله قوچانی
